1. Klasyczne definicje człowieka Klasyczne definicje człowieka (istota rozumna, wolna) nie ukazują sensu i istoty bycia człowiekiem
2. Analiza rzeczywistości człowieka:
człowiek jest osobą, a to cos więcej niż suma cech, to zdolność zajęcia POSTAWY wobec całej swej rzeczywistości,
zajęcie postawy wobec siebie i życia jest możliwe i dokonuje się poprzez SPOTKANIA; mocą spotkań człowiek się rodzi i rozwija (lub degeneruje). Rozumność i wolność nabierają sensu dopiero w kontekście z samym sobą, z drugim człowiekiem, z Bogiem,
nie można uniknąć spotkań. Próba unikania świadczyłaby, że dotychczas przeważały spotkania bolesne i destrukcyjne. Drastyczne sposoby unikania spotkań to uzależnienia, choroby psychiczne i próby samobójcze,
Pismo Święte potwierdza nasze doświadczenia: PIERWSZĄ rzeczą, którą Bóg określa jako złą, jest samotność człowieka (Rdz. 2,18).
3. W poszukiwaniu kryteriów dojrzałego spotkania
faktem jest, że nie każde bycie razem przynosi rozwój i radość. Bywają spotkania, które opierają się na manipulacji, egoizmie, słabości, przewrotności. Przynoszą wtedy lęk, cierpienie, nienawiść,
ciało, myślenie i emocje nie mogą stanowić ostatecznego kryterium dojrzałych spotkań, gdyż są to ELEMENTY ludzkiej rzeczywistości, które przeżywają spotkania jedynie z własnej perspektywy a nie z perspektywy CAŁEGO CZŁOWIEKA. Spotkania oparte na logice ciała (zaspokojenie potrzeb popędowych), myślenia (szukanie subiektywnej racji), czy na logice emocji (szukanie dobrego nastroju) prowadzą zwykle do frustracji obu stron. Podejmowanie decyzji nie powinno więc dokonywać się w sferze cielesnej czy psychicznej !
SFERA DUCHOWA jest jedyną sferą, która może szukać sensu spotkań Z PERSPEKTYWY CAŁEGO CZŁOWIEKA, gdyż duchowość polega na szukaniu odpowiedzi na pytanie: kim jestem i po co żyję ? Jaki jest sens moich działań i w oparciu o jakie wartości można ten sens zrealizować ?
człowiek wierzący szuka odpowiedzi na pytania ze sfery duchowej w religii, której istota polega na odkrywaniu kim jest człowiek i w jaki sposób powinien żyć.
4. Chrześcijańskie kryteria dojrzałych spotkań.
człowiek stworzony na wzór Boga - Miłości po to, by włączyć się w historię miłości. Sensem spotkań jest więc kochać i być kochanym,
doświadczenie miłości powinno dokonywać się poprzez spotkanie z drugim człowiekiem, z samym sobą i z Bogiem (kolejność chronologiczna). Kolejność hierarchiczna jest odwrotna,
dojrzałe spotkanie z Bogiem polega na odkryciu Jego bezinteresownej i nieodwołalnej miłości (Dobra Nowina: Bóg DO KOŃCA nas ukochał). Odpowiedz: kocham Boga z całego serca i nade wszystko i ufam Mu bardziej niż ludziom i niż samemu sobie (ciału, emocjom, myśleniu). Wtedy mogę dojrzale kochać samego siebie i innych ludzi. Badania CBOS-u pt. "Młodzież '94": krzywdzenie siebie przez alkohol, tytoń i narkotyki wiąże się z oddaleniem od Boga,
dojrzałe spotkanie z samym sobą polega na przyjęciu siebie jednocześnie z CAŁĄ MIŁOŚCIĄ I CAŁĄ PRAWDĄ. Sama miłość nie wystarczy, gdyż miłość bez prawdy prowadzi do niszczącego pobłażania sobie i do ulegania słabości. Sama prawda nie wystarczy, gdyż prawda bez miłości może prowadzić do rozpaczy i depresji (por. sytuację Judasza). Dojrzała postawa wobec samego siebie umożliwia miłość ku drugiemu człowiekowi ("kochaj blizniego JAK SIEBIE SAMEGO),
dojrzałe spotkanie z drugim człowiekiem polega na takim zachowaniu, które służy jego dobru i rozwojowi. Dwa istotne elementy miłości:
1. KONKRETNE DZIAŁANIE, WYSIŁEK a nie tylko odczucia czy pragnienia. Miłość nie jest uczuciem lecz postawą, działaniem, które można sfilmować. Miłość można więc zobaczyć ! Natomiast jest ona nieosiągalna dla leniwych;
2. Takie działanie, KTÓRE SŁUŻY DOBRU DRUGIEJ OSOBY. Nie każde więc działanie wyraża miłość. Musi być dostosowane do niepowtarzalnej sytuacji i postępowania drugiej osoby. Warunkiem miłości jest więc EMPATYCZNE POZNAWANIE drugiej osoby. Wtedy mogę kochać w sposób zindywidualizowany i kompetentny (por. analiza postawy ojca z przypowieści o dojrzale kochającym ojcu i powracającym synu). 5. WYRAŻANIE MIŁOŚCI
ciałem: przez pracowitość i czułość,
myśleniem: poprzez szukanie prawdy i poznawanie partnera,
emocjami: przez zdobywanie informacji i energii emocjonalnej. Emocje mają nas informować o tym, co przeżywamy w spotkaniu z drugim człowiekiem ale nie powinny nami rządzić. Decyzje powinienem podejmować w oparciu o miłość i odpowiedzialność.
szczególnym znakiem, że człowiek jest spotkaniem, jest ludzka płciowość. Nie istnieje po prostu człowiek. Istnieją kobiety i mężczyzni. Bycie kobietą czy mężczyzną to nie jedna z cech człowieka, ale sposób bycia człowiekiem. Nie ma więc dojrzałości ludzkiej tam, gdzie nie ma dojrzałej płciowości. Zagrożeniem jest redukowanie płciowości, czyli bycia człowiekiem do jednego tylko jej wymiaru, np. do seksualności. Dojrzałe spotkanie między kobietą i mężczyzną ma wyrażać partnerską miłość i wzajemne ubogacanie się. Kobiety z natury bardziej nastawione są na świat osób, a mężczyzni na świat rzeczy.
Konieczna jest właściwa kolejność więzi między mężczyzną i kobietą:
- więzi intelektualne (poznawanie się),
- więzi emocjonalne (poczucie bezpieczeństwa, sympatii),
- więzi duchowe (dzielenie się światem ideałów i wartości),
- więzi społeczne (współpraca i wspólne bycie z innymi),
- więzi fizyczne (bliskość i czułość fizyczna aż do współżycia seksualnego w kontekście decyzji o więzi małżeńskiej).
Nie można kochać i współżyć na próbę tak jak nie można umierać na próbę.
6. Miłości trzeba się uczyć -
miłość nie jest postawą spontaniczną.
Ks. Marek Dziewecki Konspekt wykładu przygotowanego na spotkanie pod hasłem "Droga rozwoju duchowego człowieka" zorganizowanego przez Fundację im. S. Batorego 7-13 maja 1995 roku w Dębem pod Warszawą Przedruk z kwartalnika "Arka" wydawanego przez Komisję Edukacji w Dziedzinie Alkoholizmu i Innych Uzależnień Fundacji im. Stefana Batorego (NR 13 czerwiec 1995 r.)
|
|
 |
|
